دكتر داريوش طلايي ؛ نوازنده (موسيقي سنتي و مقامي)
در يازده سالگي وارد هنرستان موسيقي ملي شد دوره مقدماتي تار و آثار استاد وزيري را نزد هوشنگ ظريف فراگرفت. از سال سوم هنرستان آموزش تار را نزد استاد علي اكبر شهنازي ادامه داد. پس از اتمام هنرستان تحصيلات خود را در رشته موسيقي دانشگاه تهران پي گرفت و همزمان به عضويت مركز حفظ و اشاعه موسيقي ايران درآمد و در اين مركز از محضر استادان نورعلي برومند، يوسف فروتن، و سعيد هرمزي درسها آموخت و پنج سال نيز از مكتب درس استاد عبدالله دوامي سودجست و با رديف هاي آوازي و سازي و تصنيف ها و ضربي ها و با دقايق و ظرايف موسيقي ايران بيشتر آشنا شد. او در سال 1356 در نخستين آزمون موسيقي باربد در رشته هاي تار، سه تار و بهترين اجرا، جوايز اول را از آن خود كرد.
طلايي كه ضمن فراگيري موسيقي به شيوه سنتي همراه به جنبه هاي تحقيقي و علمي موسيقي نيز توجه داشت به مدت 3 سال در مركز تحقيقات اتنوموزيكولوژي زيرنظر دكتر مهدي بركشلي به پژوهش پرداخت و پس از 2 سال از دانشكده هنرهاي زيبا با دريافت بورس براي ادامه تحصيل راهي فرانسه شد.
اقامت طولاني او در اين كشور سرشار از تجربه و تحقيق و آشنايي با موسيقي و موسيقيدانان ملل مختلف بود و در عين حال خود نيز نقش اساسي در شناساندن موسيقي ايراني و جهانيان از طريق تدريس، اجراي كنسرت و انتشار آثارش داشت و طي ده سال در دانشگاه سوربن پاريس و 2 سال در دانشگاه واشنگتن، توانست ارزشهاي هنري و علمي موسيقي ايران را در سطح بين المللي مطرح كند.
در كنار آثار منتشر شده صوتي از طلايي تاكنون مقالات متعدد و كتاب هاي «نگرشي نو به تئوري موسيقي ايران» و «رديف ميرزاعبدالله، نت نويسي و آموزش تحليلي» به چاپ رسيده اند.
داريوش طلايي ضمن تدريس طي سال هاي 80-71 در دانشگاه هاي مختلف از جمله دانشگاه تهران، آزاد و آموزش در كلاس ها و دوره هاي آزاد به انتقال دانش و اندوخته هاي خود به نسل جوان همت گماشت و بسياري از موسيقيدانان اين دوره نزد او آموزش ديده و متاثر از مكتب وي بوده اند.